Σε περιμένω.
Κουράστηκα την υπομονή μου να τρέφω.
Θέλω να ζητήσω απ' την ζωή να μου χαρίσει κάτι να θυμάμαι.
Κάτι από εσένα
Κάτι από την αναπνοή σου
-Πόσο σε θέλω να 'ξερες μόνο-
Κάτι απ' την φωτιά που καίει στα μάτια σου
...ή στην καρδιά μου;..
Να συμπληρώσω σιγά - σιγά τον καμβά της ζωής μου..
και θα 'σαι μέσα.
Αν ακόμη δεν είσαι το κύριο θέμα,
κάπου,
μια γωνιά θα είναι η δική σου στιγμή στην ζωή μου.
Με τα πιο όμορφα χρώματα.
Πλαισιωμένη από τους μονάκριβους στίχους,
των ποιητών που έφυγαν,
για να γίνουν άστρα εκεί ψηλά.
Να απορροφάς όλο το χρώμα από γύρω
και να το συμπυκνώνεις στα μάτια σου.
Αυτά τα μάτια..
Αυτά τα ίδια μάτια που έχουν όλες οι γυναίκες που αγαπήθηκαν αληθηνά.
Και μια θάλασσα.
Αρμυρή, σκούρα μπλέ, κι ανταριασμένη,
να στέλνει τον αφρό της στα χείλη σου.
Τα δύο χείλη.. που όταν ανοίγουν..
Ταξίδι..
Ταξίδι ατέλειωτο σε κόσμους μακρινούς
και συνάμα τόσο κοντινούς, ωστε να 'ναι άπιαστοι.
Κι αν μ' ένα τραγούδι συμπλήρωνα την εικόνα σου,
Θα έψαχνα και θα χανόμουν να βρω, υην μελωδία την Μία
Εκείνη που έψαλαν κάποτε οι άγγελοι,
όταν ακόμα υπήρχαν στα όνειρα των ανθρώπων...
Σε περιμένω.
Σαν τον Δεκέμβρη που έχασα μισή ζωή.
Σαν την βροχή που περιμένει το ξερό χώμα
Σαν τον σπόρο που περιμένει υπομονετικά.
Καλοκαίρια..Χειμώνες..
Ο κύκλος των εποχών.
Ο ατέρμων
Αέναος! Αμείλικτος!
Που δεν ρωτά
Δεν νοιώθει
Δεν φοβάται
Σε διδάσκει.. σαν να ήσουν το παραμελημένο παιδί του.
Σαν να ήσουν το ακατέργαστο διαμάντι,
που το έσπασε και το τρόχισε αντί να το φυλάξει
Για κάθε λόγο και για οποιαδήποτε αιτία,
χωρίς αφορμή να σε σκοτώνει.
Ξανά και ξανά απ' την αρχή.
Και συ να δέχεσαι να πεθαίνεις ξανά και ξανά με την σειρά σου!
Μ' αυτό το σφραγισμένο παράπονο στα χείλη.
Μ' αυτόν τον σκληρό και πικρό κόμπο στον λαιμό
που σου στεγνώνει κάθε δάκρυ, πριν καν κυλήσει
από τα μάτια της ψυχής.
Με την νικοτίνη στους πνεύμονες,
να σ' ευχαριστεί τόσο ύπουλα,
και τόσο αήθηνά τίμια..
Και συ να ψάχνεις την αλήθεια της.
Για πάντα!
Σε περιμένω.
Νυστάζω και κρυώνω.
Φτιάχνω άλλον ένα καφέ.
Ανάβω το επόμενο τσιγάρο.
Βγαίνω πάλι έξω να με βρω.
Και δεν είμαι πουθενά αν δε σε δω.
Αν δεν περάσω από το σπίτι σου.
Αν δε σε νοιώσω κοντά μου.
Αν δε φοβάμαι να σ' αγαπήσω.
Αν δε φοβάμαι να πολεμήσω.
Να σε κερδίσω.
Να σου χαρίσω.
Να σ' αναστήσω..
Ν' αναστηθώ!
Μ' ακούς;
Σε περιμένω.
Ακόμα κι αν είναι για να μου πεις οτι φεύγεις.
Δεν ξέρω το γιατί.
Σε περιμένω.
Τα δάκτυλά σου πάιζουν με τα μαλλιά σου.
Το χαμόγελό σου..
Το ύφος σου όταν ανακαλύπτεις ξανά μία χαμένη αλήθεια...
Που τόσο όμως γνώριζες μέσα σου..
και σ' ανακαλύπτω από την αρχή.
Σαν ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού που αποχαιρετά..
Σαν τον κόσμο που γνώρισε την φωτιά..
και σαν τον Προμηθέα που την έδωσε απλόχερα με κόστος την ζωή του.
Σε περιμένω.
Σαν τρένο παλιό κι αργό, που τόσο σε ζάλζε και σε κούραζε,
αλλά σε πήγαινε πάντα σε μέρη που αγαπούσες.
Σε επέστρεφε διαρκώς χωρίς παράπονο εκεί πόυ ανήκες.
Και ήξερε.
Ήξερε πως το τέλος δεν θα αργήσει να 'ρθει.
Τότε που όλοι θα είμαστε μόνοι.
Για το μοναδικό ταξίδι.
Αντικρίζοντας το άγνωστο με προσμονή, απόγνωση, ελπίδα...
Θα σε βρω;
Σε περιμένω.
Μην φοβάσαι.
Κάνει κρύο για να είσαι μόνη σου.
Μην αργεις άλλο
ξημερώνει μία ακόμη ημέρα χωρίς εσένα...
Ακούς;
Σε περιμένω...
Κουράστηκα την υπομονή μου να τρέφω.
Θέλω να ζητήσω απ' την ζωή να μου χαρίσει κάτι να θυμάμαι.
Κάτι από εσένα
Κάτι από την αναπνοή σου
-Πόσο σε θέλω να 'ξερες μόνο-
Κάτι απ' την φωτιά που καίει στα μάτια σου
...ή στην καρδιά μου;..
Να συμπληρώσω σιγά - σιγά τον καμβά της ζωής μου..
και θα 'σαι μέσα.
Αν ακόμη δεν είσαι το κύριο θέμα,
κάπου,
μια γωνιά θα είναι η δική σου στιγμή στην ζωή μου.
Με τα πιο όμορφα χρώματα.
Πλαισιωμένη από τους μονάκριβους στίχους,
των ποιητών που έφυγαν,
για να γίνουν άστρα εκεί ψηλά.
Να απορροφάς όλο το χρώμα από γύρω
και να το συμπυκνώνεις στα μάτια σου.
Αυτά τα μάτια..
Αυτά τα ίδια μάτια που έχουν όλες οι γυναίκες που αγαπήθηκαν αληθηνά.
Και μια θάλασσα.
Αρμυρή, σκούρα μπλέ, κι ανταριασμένη,
να στέλνει τον αφρό της στα χείλη σου.
Τα δύο χείλη.. που όταν ανοίγουν..
Ταξίδι..
Ταξίδι ατέλειωτο σε κόσμους μακρινούς
και συνάμα τόσο κοντινούς, ωστε να 'ναι άπιαστοι.
Κι αν μ' ένα τραγούδι συμπλήρωνα την εικόνα σου,
Θα έψαχνα και θα χανόμουν να βρω, υην μελωδία την Μία
Εκείνη που έψαλαν κάποτε οι άγγελοι,
όταν ακόμα υπήρχαν στα όνειρα των ανθρώπων...
Σε περιμένω.
Σαν τον Δεκέμβρη που έχασα μισή ζωή.
Σαν την βροχή που περιμένει το ξερό χώμα
Σαν τον σπόρο που περιμένει υπομονετικά.
Καλοκαίρια..Χειμώνες..
Ο κύκλος των εποχών.
Ο ατέρμων
Αέναος! Αμείλικτος!
Που δεν ρωτά
Δεν νοιώθει
Δεν φοβάται
Σε διδάσκει.. σαν να ήσουν το παραμελημένο παιδί του.
Σαν να ήσουν το ακατέργαστο διαμάντι,
που το έσπασε και το τρόχισε αντί να το φυλάξει
Για κάθε λόγο και για οποιαδήποτε αιτία,
χωρίς αφορμή να σε σκοτώνει.
Ξανά και ξανά απ' την αρχή.
Και συ να δέχεσαι να πεθαίνεις ξανά και ξανά με την σειρά σου!
Μ' αυτό το σφραγισμένο παράπονο στα χείλη.
Μ' αυτόν τον σκληρό και πικρό κόμπο στον λαιμό
που σου στεγνώνει κάθε δάκρυ, πριν καν κυλήσει
από τα μάτια της ψυχής.
Με την νικοτίνη στους πνεύμονες,
να σ' ευχαριστεί τόσο ύπουλα,
και τόσο αήθηνά τίμια..
Και συ να ψάχνεις την αλήθεια της.
Για πάντα!
Σε περιμένω.
Νυστάζω και κρυώνω.
Φτιάχνω άλλον ένα καφέ.
Ανάβω το επόμενο τσιγάρο.
Βγαίνω πάλι έξω να με βρω.
Και δεν είμαι πουθενά αν δε σε δω.
Αν δεν περάσω από το σπίτι σου.
Αν δε σε νοιώσω κοντά μου.
Αν δε φοβάμαι να σ' αγαπήσω.
Αν δε φοβάμαι να πολεμήσω.
Να σε κερδίσω.
Να σου χαρίσω.
Να σ' αναστήσω..
Ν' αναστηθώ!
Μ' ακούς;
Σε περιμένω.
Ακόμα κι αν είναι για να μου πεις οτι φεύγεις.
Δεν ξέρω το γιατί.
Σε περιμένω.
Τα δάκτυλά σου πάιζουν με τα μαλλιά σου.
Το χαμόγελό σου..
Το ύφος σου όταν ανακαλύπτεις ξανά μία χαμένη αλήθεια...
Που τόσο όμως γνώριζες μέσα σου..
και σ' ανακαλύπτω από την αρχή.
Σαν ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού που αποχαιρετά..
Σαν τον κόσμο που γνώρισε την φωτιά..
και σαν τον Προμηθέα που την έδωσε απλόχερα με κόστος την ζωή του.
Σε περιμένω.
Σαν τρένο παλιό κι αργό, που τόσο σε ζάλζε και σε κούραζε,
αλλά σε πήγαινε πάντα σε μέρη που αγαπούσες.
Σε επέστρεφε διαρκώς χωρίς παράπονο εκεί πόυ ανήκες.
Και ήξερε.
Ήξερε πως το τέλος δεν θα αργήσει να 'ρθει.
Τότε που όλοι θα είμαστε μόνοι.
Για το μοναδικό ταξίδι.
Αντικρίζοντας το άγνωστο με προσμονή, απόγνωση, ελπίδα...
Θα σε βρω;
Σε περιμένω.
Μην φοβάσαι.
Κάνει κρύο για να είσαι μόνη σου.
Μην αργεις άλλο
ξημερώνει μία ακόμη ημέρα χωρίς εσένα...
Ακούς;
Σε περιμένω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου