Ελπίζω (17/08/2007)

Ξανά μαζί ανταμώσαμε στο γνώριμο το στέκι..
φωνές ανθρώπων λιγοστές, απόμακρες κραυγές..
-σιωπή- που βγαίνει απ' την καρδιά
και στο ποτήρι μπαίνει.
Θα 'ταν ίσως Αύγουστος..
ο χρόνος που μας μένει, από νωρίς τελείωσε..
με τ' αύριο σαλπάρει.
Ρωτάς ξανά απ' την αρχή, αυτό που θα μας βγάλει..
φοβάμαι κι ίσως εύχομαι, αρχή να 'ναι το τέλος.
Ρωτάς και σ' απαντώ, κοιτάς και σ' αγαπώ..
όπως κι ο τυφλός, έτσι κι εγώ, το νοιώθω στην καρδιά μου.
Ξαναχτυπάω...
δεν ακούς; Το βράδυ θα τελειώσει όπου να 'ναι.
Άνοιξέ μου, τα μάτια να στεγνώσω απ' τους καημούς..
κι ας είναι σαν μαντήλι να με πετάξεις στους γνωστούς,
μα τόσο ξένους φίλους.
Θές μία αλήθεια; ...Ελπίζω.

Ελπίζω στην ζωή που θα 'θελε βα ζήσω ένα πουλί,
σαν κι αυτό απ' έξω από το τζάμι..
κι όλο μου λέει να πετώ μακρυά
χωρίς τον χρόνο μου να χάνω σ' αόρατα σπαθιά..
που πολεμώ και χάνω...
Έπεσε χιόνι απόψε.. προσπαθεί την φτερούγα του να βγάλει από την παγωνιά..
κι ας είναι καλοκαίρι στην καρδιά.
Κει πάνω, είναι μακρυά, φοβάμαι να μην λιώσω τα δυο μου τα φτερά...
-Ένας ξέγνοιαστος περίπατος με τσιγάρο στο χέρι.
-Φοβάσαι να δεις το αύριο;
"Δεν φοβάμαι" λες..
"..τρομάζω στην ιδέα της φυγής..."
-Νωρίς ξημέρωσε πάλι.. και η ψυχή μου μόνη της κοιμάται...
Μα το πουλί το νίκησε της ψυχής η σκιά..
..Κι ακόμη Ελπίζω...


Έχεις ψυχή να βγάλεις, με πνοή αν αγαπήσεις;
Λες ένα "άσε με" χωρίς να με κοιτάς...
..γερνάς..
Γνωρίζω ανθρώπους κάμποσους, μα γνώση δεν γνωρίζω.
Αποκλεισμένη είναι αυτή.. ή εγω;
Ρωτώ..
-Το παλεύεις;
Τα μάτια σου σαν δυο μικρά σμαράγδια αστράφτουν..
Απαντάς..
-'Οχι
Γλυκιά η αίσθηση της επαφής με σάρκα απ' την δικιά σου...
Τί κι αν το πνεύμα μου διψά για να πετάξει..
-Σε θέλω...
-Μα είναι αργά... κοντεύει να χαράξει.. θ' αντέξεις μέχρι αύριο;
-...θ' αντέξω... γιατί ...Ελπίζω...

Απάνεμο ακρογιάλι αν δε βρεις λιμάνι να μην πιάσεις.
Αφού εξ αρχής το ήξερες πως έφευγες μακρυά...
-Τώρα πού πας; ...Μα πώς γυρνάς; και στίχους πώς μου γράφεις;
Πως μ' αγαπάς τ' αρνήθηκες φορώντας την σιωπή,
σαν σε ρωτήσαν ξαφνηκά, για τ' όνομά μου...
Άσε για λίγο μια ανάσα
..τις θύμισες να φέρει στην ψυχή.. από στιγμές που πέρασαν.
Γνωρίζεις το ατσάλι;
Ψυχρή, υγρή κι απρόσωπη είν' η βροχή απόψε.
-Θα με θυμάσαι αν χαθω;
-...
-Ακόμη και με την μεγαλύτερη ήττα από 'σένα
θα θυμάμαι την γλύκα της φωνής σου.
Σα ρόδο, που το τύλιξε ο Σταυρός
και σαν λωτός, σαν ούριος άνεμος απαλός,
σαν χάδι και σαν λιοπύρι ζωντανός, παλεύω με το τώρα...
-Είναι κανείς;... Τρομάζω στο σκοτάδι...
...μα Ελπίζω...