ΣΤΙΓΜΕΣ (12/04/09)

Οι στιγμές που όρισαν οι μοίρες για να ζήσεις,
ήτανε άδειες, πέτρινες, σαν το μαχαίρι κοφτερές..
ανέμελες μόνο οι ώρες ήταν, που έμειναν στο χθες,
λίθοι νεκροί, που άνθισαν, και πάνω τους θα χτίσεις ζωή..
σαν π' ονειρεύτηκες τα βράδια του Αυγούστου.
Τότες που αρμύρα γέμιζε τα χείλη σου
της θάλασσας ο αφρός..
Που στα δυο της μάτια καθρεπτίζονταν
ο κόσμος σου.. διπλός..
και συ θωρούσες τ' άπειρο.. μικρός
όσο ένας κόκκος άμμου, χρυσαφένιας και καυτής,
σε παραλία Αυγούστου...
Και με της άνοιξης τον οργασμό,
λουλούδια την στολίζεις, λευκά, χρυσά, αέρινα,
στα καστανά μαλλιά της.. όταν τα δάκρυα, κέρινα,
μοιάζουν μ' αγιασμό..
...οι στιγμές που όρισαν οι μοίρες... αέρας!