Romance

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Περιγραφή σε Δεκαπεντασύλλαβο (09/06/2011)

Ρωτάν οι φίλοι να τους πω, πώς άραγε να είσαι..
Μα τί να πω.. δέν είμαι εγώ κατάλληλος για τούτο!
Δέν είμαι ούτε ποιητής, ζωγράφος, συγγραφέας
Για να σου φτιάξω ποιήματα, καμβάδες, ιστορίες...
Πώς θα μπορούσα άραγε να σε περιορίσω..
Δεν βρίσκω λέξεις και μπογιές, σενάριο δεν βρίσκω.
Μ' άν είχα δύναμη κρυφή, για να σε περιγράψω,
Μια θάλασσα θα έδειχνα.. Πως είναι όμοιά σου.
Ανταριασμένη ή ήρεμη, μα ποθητή ανάσα!
Ποιός είδε θάλασσα αρμυρή, στο βλέμμα το δικό σου;
Ποιός θα 'παιρνε όστρακα λαμπρά απ' το βαθύ το κύμα
Για να στολήσει μια αμμουδιά, τα χρυσαφή μαλλιά σου!
Ποιός θα μπορούσε να ποθεί, λίγη από σε αρμύρα..
Δεν θέλω την αρμύρα σου! Δεν την ποθώ! Δεν φτάνει!
Θέλω πλημμύρα να γενείς και να με παρασύρεις!
Στ' άφωτα βάθη σου να μπω, να κόψω ένα λουλούδι
Και εκεί που δεν κοιτά κανείς, κι ο λογισμός δεν φτάνει,
Χρυσό παλάτι θα εγερθεί, για να σου το χαρίσω.
Όμως, τί κρίμα κι άδικο! Να μήν κρυφτείς για πάντα!
Όσο όμορφο, όσο τρανό, όσο χρυσό κι αν είναι.
Άστο εκεί, μα γνώριζε, πως δώρο είν' δικό σου.
Χτύπα με τρίαινα βαριά, να ανταριάσεις κύμα,
Για να με πάρει μακρυά, σ'όλες τις ομορφιές σου.
Και το λουλούδι του βυθού, που έκοψα για σένα,
Πάρ' το και φυλλομέτρησε, για να σου πει πού θα 'μαι.
Ύστερα έλα να με βρεις, όπου κι αν ναυαγήσω..
Θα 'ναι ολόχρυση αμμουδιά, καυτή, παραδεισένια.
Ένα νησί τόσο μικρό, τόσο έρημο και ξένο!
Μα θα 'ναι όλο κτήμα μου και γύρω του εσύ..
Θάλασσα όμοια, βαθυά, πλανεύτρα συ Κυρά μου!
Ω! Μα τί να πώ.. ν' αποκριθώ, στους φίλους που ρωτάνε;
Άν όλα αυτά διηγηθώ και τα εξιστορήσω,
"Τρελός κι ανόητος" θα πουν.. και θα γελάν μαζί μου.
Ανόητοι! Κοντόφθαλμοι! Δεν δύνασθε να δείτε
Την θάλασσα που κρύβεται μέσα σε μια γυναίκα!
Αλίμονο! Μόνο φωτιά; Μόνο κορμί και πάθος;
Σφυριλατήστε την καρδιά, ακούστε αυτά τα λόγια,
Μήν φοβηθείτε ν' αντικρίσετε γυμνό τον εαυτό σας...
Δείτε και κρίνετε αν αυτό, είναι σωστό κι ωραίο.
Ονειροπόλος έγινα για να σας εξηγήσω!
Μα κι αν σας το εξήγησα, πάλι θα νοιώθω μόνος...
Ταξιδευτής στις θάλασσες που βλέπω στην ματιά της!
Θαλασσινή ανάσα μου, συγχώρα με Κυρά μου!
Πάλι αποτραβήχτηκα σε στεριανά λιμέρια!
Αν δεν σου φτάνει ναυαγό να μ' έχεις στα νερά σου,
Άνεμος άσε να γενώ, να μ' έχεις συντροφιά σου!
Να κουβαλώ το άρωμα, της αρμυρής σου φύσης
Να το σκορπίσω ολόγυρα, μήπως με καταλάβουν!
Να αγκαλιάσω υδρατμούς που καιν' στην μοναξιά σου,
Κρασί της θλίψης σου να πιω και να το χύσω χάμω..
Για να φυτρώσει ο έρωτας σαν να 'ταν αρμυρίκι
Και στα ριζά του σαν θα σπας κι όλο θα το θεριέυεις
Να βρω γαλήνη στα πυκνά κι όμορφα κλαδιά του.
Σαν άνεμος να το φυσώ, να πίνει το νερό σου,
Σκυμένο με τα κλώνια του στον αναστεναγμό σου!
Και σαν τα είπα τώρα αυτά, άκου και τα στερνά μου.
Πάρε ανθρώπινη μορφή, θαλασσινή Κυρά μου,
Φόρα τον ήλιο στα μαλλιά, τον ουρανό στα μάτια,
Κι άκουσε λόγο ερωτικό, που λέει ένας άνδρας..
"Απ' τα λιμέρια της καρδιάς, χρυσό θα ρίξω δίχτυ!
Για να σ' αδράξει μια στιγμή, μέσα στο μεσονύχτι..
Να μου φωτίσεις τα όνειρα με τα ξανθά μαλλιά σου,
Κι ας μην έρθει η αυγή και πάρει τ' άρωμά σου!
Άν είν' τα χείλη σου πηγή, της λήθης το νερό σου,
Δώσε μου απλόχερα να πιω, να μπω μεσ' στ' όνειρό σου!
Για της ψυχής σου τα κρυφά ψάχνω, να βρω τα κλώνια,
Να τα μπολιάσω μ' έρωτα να ζήσουνε αιώνια..
Πέρασα πόλεις και βουνά, βλέποντας την μορφή σου...
Άνοιγε αλάργα ο ουρανός, με την ανάμνησή σου!
Τα μακρινά, τ' ατέλειωτα, κι όλα τ' ονειρεμένα,
Τα στέλνω μ' άνεμο γλυκό, να φτάσουν ως τα σένα.
Και μια στιγμή πριν κοιμηθείς, την σιγαλιά αφουγγράσου,
ένα τραγούδι αλλωτινό με φέρνει πιο κοντά σου!"
Και τώρα που τελείωσε και ο στερνός ο λόγος,
Γίνε ξανά η θάλασσα και γύρισε τον κόσμο.
Αλλού τραγούδι δεν θα βρεις, που να μιλά για 'σένα..
Με λόγια τόσο αληθινά και όμορφα πλεγμένα...
Κι αν κουραστείς, στον γυρισμό, στείλε μου ένα κύμα
Να καβαλήσω να βρεθώ και πάλι πιο κοντά σου!
Γιατί είν' ο δρόμος ο μακρύς, της Αρετής ο δρόμος,
Που στην Ιθάκη οδηγεί με βάσανα και πόνο!
Να τον διαβείς. Μην φοβηθείς. Ποτέ δεν θα 'σαι μόνη..
Ούτε στον ήλιο τον καυτό, ούτε στο άσπρο χιόνι.
Σιμά σου, θα 'χεις μια αγκαλιά, ολάνθιστη δική σου,
Κι όλο με λόγια ερωτικά τον πόνο θα ημερεύει..
Με δεκαπεντασύλλαβο λόγο θα σε κοιμίζει.
Κι ούτε στιγμή μην φοβηθείς, τα μάτια σου να κλείσεις..
Με την δικιά μου την ματιά θα δεις και θα μεθύσεις,
Πώς είναι να 'σαι θάλασσα, ευωδιαστή αρμύρα!
Μην σε τρομάξει τ' όνειρο που μοιάζει με αλήθεια..
Μην σε ξυπνήσει ο στεναγμός που βγαίνει απ' τα στήθια..
Είναι μονάχα έρωτας, όπως δεν έχεις ζήσει...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου